Koniec wietrzenia

Ojej, serdeczne dzięki za troskę o rozwój strony. Dla mnie, jak dotąd, była ona głównie wentylem bezpieczeństwa - miejscem, do którego trafiały rzeczy, jakie z różnych powodów nie zmieściły się w gazecie...
Zgoda, ostatnio ją nieco zaniedbałem. Wakacyjne wycieczki po mieście, choć niezwykle ciekawe i inspirujące, spowodowały jednak, że od czerwca do końca sierpnia miałem w sumie chyba ze trzy dni wolnego. Proszę mi więc wybaczyć długie przerwy między kolejnymi wpisami. Zwykłe zmęczenie materiału...
Materiał się jednak przewietrzył i to bardzo! Wziąłem długi urlop (wcześniej jakoś nie miałem okazji go wykorzystać), ruszyłem w Polskę, by ostatecznie trafić na Ukrainę, w Czarnohorę i Gorgany. Pogoda była jak złoto, od wyjazdu tylko raz widziałem na niebie chmury. Uwielbiam wrzesień! A góry? Choćbym miał język przydeptywać na stoku, kocham każde, w całej ich wyniosłej okazałości! Czarnohora zaś... Chyba jeszcze nigdy nie przyszło mi zbliżać się do nieba w miejscu równie pięknym i fascynującym! Ile niesamowitych rzeczy zobaczyliśmy, jak wiele, na szlakach (i poza nimi) spotkało nas przygód! Każdy widok zapierał dech w piersiach (jeśli więc dodać jeszcze stokową zadyszkę, okaże się, że przez prawie cały czas byłem na bezdechu), niemal przy każdym kroku, spod buta wyskakiwały fantastyczne historie, w jakie ta ziemia jest przebogata!
Każdy dzień zaczynał się bardzo wcześnie i kończył bardzo późno, każdy był wypełniony wrażeniami po brzegi. Zdjęć i przygód przywiozłem więc tyle, że będę miał czym zapełniać stronę przez wiele długich jesiennych wieczorów. To była wspaniała podróż i słowo daję, że im bardziej, wracając, oddalałem się od Kutów i Kołomyi, tym serce stawało mi się cięższe. Marzy mi się, by kiedyś wziąć urlop nie na miesiąc, lecz na jakieś pół roku, pojechać w Bieszczady i przejść stamtąd Karpaty do ich samego wschodniego – bałkańskiego końca...
Cóż, może kiedyś... Tymczasem ściągnąłem pod swoją betonową strzechę prawdziwy przedwojenny huculski skarb. Poczytam, skopiuję zdjęcia i zacznę tkać opowieść – górską i przy okazji - toruńską.
Jeśli chodzi o przedwojenną reklamę wytwórni krawatów przy ulicy Świętego Jakuba, zresztą jedną z moich ulubionych... Od niej właśnie zacząłem kolekcjonowanie starotoruńskich napisów, jej zdjęcie pojawiło się tu jakieś dwa lata temu. Zdaje się też, że mistrz Roman Such, poświęcił tej fabryczce jeden z „Albumów rodzinnych”. Miejsce jest zatem opracowane, ale dobrze, że się teraz pojawiło. Dawna Galicja – a przynajmniej jej zachodnia część - cieszy się swoją wielopokoleniową tradycją. Wygląda jednak na to, a podczas ostatniej podróży miałem okazję się o tym kolejny raz przekonać, że żadne z jej miast nie może się pod tym względem z Toruniem równać. Miasto powinno więc o swoje ulotne reklamowe skarby zadbać, tymczasem jak ta troska wygląda w praktyce? No właśnie...
Anonima, który napisał o Bydgoskim chciałbym uspokoić. Nie brakuje mi sił, by zajrzeć czasem do parku. Nie sądzę również, bym dał się porwać pustemu kwileniu o urokach tej dzielnicy. Z pewnością nie dostrzegam całego zła, jakie ta część Torunia doświadcza. Nie mieszkam na Bydgoskim, choć z przyjemnością tam się kiedyś przeprowadzę. Znam je ze spacerów, również takich w dni śnieżne i deszczowe, oraz relacji znajomych. Na niektóre uchybienia zapewne nie zwracam uwagi, bo przywykłem do nich u siebie na Mokrem. O przedmieściu piszę jednak w gazecie bardzo dużo (o bandyckiej zabudowie na zapleczu ZUS-u także wspominałem), mam wrażenie, że czasami nawet aż do znudzenia. Wychodzę z założenia, że metoda Katona Starszego doprowadzi kiedyś do szczęśliwego rozwiązania problemów. Dlatego też byłbym bardzo ostrożny w krytykowaniu pomysłów ludzi ze Stowarzyszenia Bydgoskie Przedmieście, bo to o nich zapewne Anonimowi chodziło, gdy wspomniał o mrzonkach rzekomych aktywistów społecznych. Z ich pomysłami można się nie zgadzać, jednak sam fakt istnienia takiej grupy, która się o Bydgoskie upomina, moim zdaniem pozwala mieć nadzieję na lepszą przyszłość.