Widoki lekko nieostre

Ha! Jeśli dobrze pójdzie, wreszcie będę miał w gazecie swoją własną stronę. Wykopaliska miejskiej pamięci nabiorą wtedy tempa, bo tłucze mi się po głowie kilka pomysłów. Wreszcie rozładuję magazyn historii nagromadzonych, a te historie działają przecież jak magnesy – w zasadzie każda opublikowana w gazecie, powoduje odzew i jakiś ciąg dalszy.
Po tekście o przemysłowych pamiątkach Mokrego zgłosił się też do mnie czytelnik, który mógłby pogrążyć książkę adresową, bo zaczął mi wymieniać wszystkie, nawet nieistniejące już budynki, opowiadając o ludziach, którzy w nich mieszkali. Fajnie by więc było wybrać się z takim przewodnikiem na spacer, by później wrażenia szeroko opisać. Przez mury mojej podstawówki przewinęła się Helena Grossówna, uczył się tam również Leszek Balcerowicz, także człowiek z Mokrego. Może na taką wycieczkę uda się namówić i jego?
Poza tym kiedyś, przeglądając „Słowo pomorskie”, trafiłem na opis pewnej zbrodni. Pan najpierw zabił panią, a później sam sobie palnął w łeb. Działo się to jakoś pod koniec lat 20., a sceną dramatu była kamienica położona niedaleko mojego domu. Przyszło mi więc do głowy, aby wziąć kiedyś jakąś taką krwistą historię – przedwojenni dziennikarze pisali bardzo kwieciście – i przejść się jej szlakiem po współczesnym mieście. W takie tematy Toruń jest bogaty, weźmy chociażby aferę Piątka i Urbaniaka, jedną z najsłynniejszych historii szpiegowskich II RP. Fajnie by mogło być...
Tymczasem wygląda na to, że wrażenia i zdjęcia z wakacji będę musiał zostawić na długie zimowe wieczory (pewnie zabiorę się za nie niebawem, bo wygląda na to, że zima zbliża się do nas wielkimi krokami). Wróciłem z urlopu i zaraz porwał mnie wir ciekawostek. Jeden z czytelników gazety podzielił się na przykład skarbami po swoim ojcu. Cóż to było za imponujące archiwum! Ten ojciec, torunianin, przed wojną robił kurs na pilotów szybowcowych w Gostomiu, dokąd pojechał z aparatem fotograficznym. Później, podczas okupacji, pracował w zakładach remontowych Kriegsmarine, najpierw w Gdyni (wtedy Gotenhafen), skąd później, razem z frontem, przenoszony był na Wschód. Gdy zaś front zaczął przesuwać się w kierunku przeciwnym, on był przerzucany na Zachód (z Królewca do Gdyni musiał drałować pieszo). Koniec wojny zastał go w Kilonii. Podobno Niemcy mieli bardzo skuteczny sposób, by remontującym okręty robotnikom, obrzydzić sabotaż. W pierwszy próbny rejs po naprawie pakowali na pokład całą zasuwającą przy niej ekipę...
Nasz bohater zostawił po sobie niezwykle bogate archiwum, pełne zdjęć i dokumentów. Jest tam między innymi niemiecka gazeta z czerwca 1944 roku informująca o desancie w Normandii. Pofotografowałem ile się dało, zdjęcia robiłem jednak wieczorem, więc są nieco nieostre. Sesję postaram się powtórzyć, tymczasem jednak wrzucam dwie pocztówki z Prus Wschodnich i przedwojenny widok toruńskiej wieży spadochronowej. Może ktoś coś na jej temat wie?

Pocztówka z Pilawy. Teraz by można było ją podpisać – From Russia with Love. Na pierwszym planie latarnia morska, na drugim rozpieprzająca się o nią fala. Jak ja lubię latarnie morskie i duże fale!
Tak wyglądało kiedyś Giżycko.