Podróż koleją straca czas?

Na koniec opisu tej ukraińskiej eskapady jeszcze kilka słów na temat funkcjonowania Polskich Kolei Państwowych. Wielokrotnie afiszowałem się tu ze swoją miłością do pociągów. Nic się pod tym względem nie zmieniło, nadal ogromnie cieszę się z remontowanych dworców i torów, jednak mam wrażenie, że moje uczucie do PKP nie jest odwzajemnione. Podróżując koleją na Wschód, pierwszy raz się o mało nie spóźniłem, ze względu na... dwugodzinny korek na szosie. Po-kolei jednak. W drodze na Ukrainę miałem zamiar zahaczyć o Kraków, by wywieźć stamtąd dwie niezwykłe historie. Tą o Bernardzie Marwińskim już się podzieliłem, druga – jedna z najbardziej niesamowitych opowieści z II wojny światowej – wciąż jeszcze czeka na publikację. Sprawdziłem sobie połączenia kolejowe w internetowym rozkładzie jazdy. Dzień przed wyjazdem zrobiłem to raz jeszcze, by się przekonać, że wyniki wyświetlone nieco wcześniej są już nieaktualne... Plan podróży zakładał dwie przesiadki: wyprawę z TLK z Torunia do Warszawy, autobusem zastępczym do Kutna (remont torów) i dalej do Wawy Zachodniej, gdzie miałem się załadować do InterRegio zdążającego ku jagiellońskiej stolicy. Z Torunia miałem wyjechać o 1.50, na Dworcu Głównym, dość wyjątkowo, zameldowałem się jakieś 40 minut wcześniej po to tylko, by od pani w kasie usłyszeć, że... autobus o 1.50 jedzie tylko do Włocławka, pojazd do Kutna odjeżdża natomiast kilkanaście minut wcześniej. Miałem czas, odetchnąłem zatem z ulgą pytając, gdzie znajdę ten autobus. - Nie wiem – odparła pani w kasie. – Jeśli przyjedzie taki mały, zatrzyma się przed wejściem, większe mają postój obok przejścia za lokomotywą. Konduktorzy na ogół przychodzą i dają znać. Tym, którzy nie mieli okazji rzucić kotwicy na toruńskim Dworcu Głównym wyjaśniam, że wejście do budynku oddzielają od wspomnianej lokomotywy dwa perony, a przestrzeń między nimi trzeba pokonać korzystając z przejścia podziemnego. Wspólnie z innymi podróżnymi, stanąłem w miejscu, z którego widać oba punkty i zacząłem wytężać wzrok. Podana przez panią z okienka godzina odjazdu minęła, nic jednak, co by mogło później odjechać, nie przyjechało. Przed drugą pojawił się autobus, który jednak minął lokomotywę, ale później pod nią wrócił. To chyba ten (kierowca się pomylił). Wyszedł z niego konduktor i udał się w stronę dworca. Tak, to na pewno ten autobus. Zaokrętowałem się więc na nim i bezpiecznie dotarłem do Kutna, gdzie miałem się przesiąść na szynowy już tym razem środek transportu do Warszawy. O, Kutno! Okrutne Kuteńko... Aleś mnie, swoim stacyjnym widokiem, zatkało. Dworzec zapamiętałem tak bardzo odrapany, a tu... Salon, po prostu salon! Mam nadzieję, że przynajmniej bar, w którym tyle razy się zatrzymywałem, na początku XXI wieku prezentujący się tak samo, jak w czasach, gdy sfilmowała go ekipa Stanisława Barei kręcąca tu jeden z odcinków „Zmienników”, nadal pozostał taki sam. Zdjęcie nieco niewyraźne, jednak robiłem je o 4 rano i w biegu. Pośpiech był poniekąd wywołany zdumieniem, ponieważ w Kutnie miałem wsiąść do pociągu warszawskiego, by po godzinie czekania w stolicy, załadować się w pojazd innego przewoźnika zmierzający do Krakowa. Tymczasem jednak, spoglądając na tabliczki, zobaczyłem, że TLK, do którego się ładowałem, swoją metę ma właśnie w Krakowie. Co jest, do cholery? Bardzo mi zależało na czasie, ponieważ w południe umówiony byłem z właścicielem niezwykłej, drugowojennej opowieści... Ok., ten pociąg jechał jednak przez Kielce i do Krakowa miał dotrzeć po 12. Bardziej zatem opłacało mi się wysiąść w Warszawie i poczekać 60 minut na skład Przewozów Regionalnych zmierzających do celu Centralną Magistralą Kolejową, a więc znacznie szybciej. Przesiadłem się zatem, zdążyłem, a że obie trasy już poznałem, do różnic czasowych przywykłem.

Spotkałem się zatem ze strażnikiem niezwykłej wojennej historii, połaziłem po Krakowie, a następnego dnia, dzięki Baśce Marwińskiej, zakotwiczyłem w toruńskim porcie filmowym z przełomu lat 20. i 30. Chciałem też później zwiedzić sobie Rzeszów, więc spotkanie ze spadkobierczynią tradycji familii Marwińskich umówiłem dość wcześnie. Całe szczęście, bo gdy po nim dotarłem na dworzec zobaczyłem, że mój pociąg ma ponad dwie godziny spóźnienia. Spoko, spoko. Pośpiech się poślizgnął, są jednak Przewozy Regionalne. Co, remont torów? I w związku z tym, między Katowicami i Przemyślem, pociąg zamienia się w autobus zastępczy? No dobrze, już to przerabiałem. Kupiłem sobie zatem bilet na dworcu kolejowym i poleciałem na dworzec autobusowy. Pojazd został tam zapowiedziany przez megafony, niestety jednak, na miejscu okazało się, że PR sprzedały więcej biletów, niż w autobusie było miejsc. Ze 20 osób, mniej pyskatych i przewidujących, pocałowało klamkę, a ja, razem z kilkunastoma innymi pasażerami, do Tarnowa jechałem na stojąco. Bardzo długo, bo pod Brzeskiem drogowcy akurat budowali rondo i w korku, który się przy tej okazji utworzył, autobus nasz tkwił przez dwie godziny. Zwiedzanie Rzeszowa poszło zatem w diabły. Dobrze, że przynajmniej zdążyłem na swój bus zmierzający ku Ukrainie. Powrót z kresów również nie wypadł dla kolei zbyt korzystnie. Dwa lata temu, wracając z Gorganów, jechałem z Rzeszowa do Torunia przez Wrocław i Poznań. Trasą nieco okrężną, zawsze jednak mogłem być zmuszony do podróży via Białystok... Nie wiem, jak PKP ma zamiar walczyć o pasażerów, skoro tym razem połączenia kolejowe plątały się jeszcze bardziej egzotycznie, a czas oczekiwania, na kolejnych stacjach przesiadkowych, jeszcze bardziej się wydłużał. Cóż miałem zrobić... Do Warszawy dojechałem PKS-em. Szybciej, sprawniej i chyba też taniej. Biedne Koleje Państwowe... Kręcąc się tak po kraju, dworzec w Kutnie zastałem całkowicie odnowiony, ale Warszawa Zachodnia kryła w swoich zaszczanych podziemiach taką samą wiochę, jaką była przed laty. Uderzyła mnie tam jednak reklama pewnego baru. Pizza na ciepło... Co w tym wyjątkowego? Przecież pizza na zimno jest ohydna. Wszędzie, ale może nie tu, na tej paskudnej stacji?