Epitafium dla Sztukmistrza z Osieka

Dziś rano umarł Michał Kokot, jeden z pierwszych fotoreporterów „Nowości” i jeden z najbardziej niezwykłych ludzi, jakich udało mi się poznać. Artysta niezrównany i pełen energii społecznik, m.in. twórca Osieckiej Izby Regionalnej, malarz, poeta, historyk, wokalista i klarnecista miejscowej kapeli ludowej.

Na Piątej Stronie i w gazecie wspominałem go wiele razy. To on był jednym z głównych dyrygentów przedsięwzięcia na rzecz ratowania zabytkowej drewnianej chałupy we Włęczu, on też przystanął kiedyś przed najstarszym drzewem we wsi, posadzonym ponad trzysta lat temu przez jej pierwszych menonickich założycieli i w konarach usłyszał szum dziejów. Innym razem, podczas renowacji jednego z okolicznych protestanckich cmentarzy, do jakiegoś wykopanego kalosza zaczął dorabiać napoleońską legendę. Artysta i historyk, który w każdą drobinkę nadwiślańskiego piasku wpatrywał się z ogromną uwagą. Kaloszowa legenda niech więc nikogo nie dziwi, Kokot był wtedy akurat pochłonięty badaniami i pisaniem tekstu o przemarszu Wielkiej Armii przez jego region, któremu oddał serce i duszę. Serce nie wytrzymało, jestem jednak pewien, że dusza będzie szumiała w koronach drzew i w wiślanych falach. Wspólnie z innymi entuzjastami, pan Michał organizował właśnie Muzeum Wisły Osieckiej.

Ostatni raz spotkałem się z nim jesienią ubiegłego roku. Siedzieliśmy w jego zamienionym w galerię domu przy tradycyjnym koniaczku, z Osieka wróciłem z trwającym godzinę nagraniem. Początkowo trochę się bałem, że mnie pan Michał swoim artystycznym duchem przytłoczy. Rzeczywiście, najpierw uderzył w wysokie C, później jednak ogromnie mądrze mówił o tym, że trzeba mieć korzenie i o tym, jak edukacja regionalna jest obecnie zaniedbywana.

Wtedy też zrobiłem mu zdjęcie przed siedzibą Osieckiej Izby, moim zdaniem jedne z najlepszych, jakie udało mi się zapisać na karcie aparatu. Podpisałem je „Kokot jaki jest, każdy widzi”. Po prostu wulkan. W trzymanym na ręku kartonie przywiózł do izby figurki Matki Boskiej Skępskiej wykonane przez miejscowych artystów. Ona i oni dodawali Kokotowi skrzydeł. Dumny z fotografii zachowałem ją sobie na przyszłość, gdy znów będę w „Nowościach” pisał o Izbie Regionalnej i jej głównym poruszycielu. Nie wiedziałem, że wszystko będę musiał wtedy przesłonić żałobnym kirem.

Michał Kokot zostanie pochowany na cmentarzu w Osieku w idy marcowe o godzinie 13.