Kiedyś w Wansee

Ojoj, dlaczego nie wziąłem sobie na drogę pontonu, kąpielówek, lub chociaż piknikowego kocyka? Wszystko w Wansee do tego zapraszało. Upał, ogromne wodne przestrzenie... I te tłumy rowerów przed stacją S-Bahnu. Bardzo ładną, zbudowaną w 1927 roku. Fajnie by było, gdyby i u nas stare dworce kolejowe wyglądały podobnie.

 

Budynki budynkami. A ta woda i setki żaglówek? Zad sam się rwie, by na tym brzegu przysiąść, a nogi skaczą, by się choć zanurzyć. Nic z tego jednak, trzeba iść dalej.

Trzeba iść, by odkryć do granic wizualnych możliwości zadbane piękno kolejnych uliczek. Pełnych zieleni i... stylowych samochodów.

 Tu jest na przykład wiekowe volvo.

 

A tu znów prawdziwa angielska taksówka. Ciekawe, ile jej pasażer zapłacił za kurs do tego berlińskiego raju.

 Raju, bo jakże inaczej można nazwać miejsce tak zazielenione...

 ... i zabudowane? Kilka wpisów temu rozpływałem się nad wschodniopruskimi dachami, dorzucę więc do tego jeszcze okna, również w rodzinnych mych stronach bardzo popularne.

Docierając do tego domu minąłem muzeum secesji. Świadomie, bo na zwiedzanie muzeów nie miałem nastroju.

Musiałem się spieszyć, aby zobaczyć śmieszne rzeczy.

 Nowe szklane domy z pięknym widokiem na jezioro.

I nacieszyć oczy  mnogością rozłożonych nad Hawelą i jej rozlewiskami siedzib klubów żeglarskich. Niektóre z nich pyszniły się tradycjami sięgającymi połowy XIX wieku...

Sielsko tu i dostatnio, prawda?

To wszystko jednak jest tylko tłem rejestrowanym kątem oka, bo ulicą Großer Wannsee, z której większość tych widoczków pochodzi, zmierzałem do willi numer 56/58. Sielskiej, jak wszystko dokoła. Tu jednak, w styczniu 1942 roku spotkali się faszystowscy notable, aby zadecydować o Ostatecznym Rozwiązaniu.

Wtedy okolica była tak samo rajska, jak teraz. Widać to na archiwalnych zdjęciach wyeksponowanych na bramie obecnego muzeum, którego nie zwiedzałem, bo jak już wcześniej wspomniałem, efekty podjętych tu decyzji prześladują mnie od lat.

 

Poza tymi widokami, na bramie został zawieszony także protokół z konferencji w Wannsee.

Po jakiego diabła Niemcom to wszystko było? Wiem, chodzę po Wansee i patrzę, jak im się dostatek wylewa uszami. Wychowałem się jednak w Prusach Wschodnich, ich utraconej ojczyźnie, która generalnie ledwie wiąże koniec z końcem. Po co było ją tracić i do tego tak bardzo kalać sobie sumienie, gazując przebogatą żydowską cywilizację? (swoją drogą, muzeum w Wansee było pierwszą niemiecką placówką związaną z Żydami, przed którą nie zobaczyłem strażnika). Dlaczego też tak bardzo gryzą mnie w oczy litery, z jakich na stacji zbudowano nazwę tego dostatniego i przepięknego miejsca z tak bardzo piekielną przeszłością? 

Wolałbym przyjechać do Wansee, zachwycić się jego urodą, żadnych zmór przy tym nie widząc. Przybyć specjalnie po to, aby się na te cuda napatrzeć i odwiedzić miejsce śmierci oraz grób Heinricha von Kleista oraz Henrietty Vogel. Przemierzyć szlak literatury, a nie masowej zagłady.

Bardzo bym wolał. Dla mnie jednak Wansee kojarzyć się będzie przede wszystkim z willą nad jeziorem i decyzjami, jakie w niej zapadły. Grób wieszcza odwiedziłem przy okazji. A co robią Niemcy? Widziałem wycieczki zmierzające i tu i tam. Większość z nich brała jednak na kurs kąpieliska. Cóż, znak czasu...