Było sobie Mokre...

Tonę. Zalewa mnie fala starych zdjęć, ale bardzo się z tego cieszę, bo w takiej zalewie miasto wygląda bardzo apetycznie, a ja konsumuję je z wielkim apetytem.
Pytanie za sto punktów: którędy i dokąd idą ci odświętnie odziani ludzie? Też skapitulowałem. Od 1934 roku, z którego pochodzi to zdjęcie, ulica Bażyńskich zmieniła się przecież całkowicie. Zamiast klepiska jest asfalt, zniknęły za to widoczne tu budynki szachulcowe. Ludzie idą na mszę do kościoła Chrystusa Króla, znajdują się gdzieś na wysokości dzisiejszego basenu elanowskiego. Jedynym punktem rozpoznawczym pozwalającym zidentyfikować te miejsce jest widoczny w tle dach willi na rogu Grudziądzkiej i Grudziądzkiej.

O tej, sfotografowanej przez pana Andrzeja Kamińskiego, podczas przebudowy skrzyżowania na przełomie lat 70. i 80. ubiegłego stulecia.
No i jeszcze rzut oka na wylot Bażyńskich. Z tego samego czasu i źródła.
Kolejny widok na początek ulicy Bażyńskich, tym razem wzięty z rodzinnych zbiorów pani Danuty Mróz. Nieco starszy od zdjęć pana Andrzeja i młodszy od fotografii pierwotnej. Tak to miejsce wyglądało pod koniec lat 50. – w głębi widać budynki przy obecnej ulicy księdza Gogi. Współczesnego ujęcia nawet nie próbowałem zrobić. Drzewa wszystko zasłaniają.
Jeszcze jeden niezwykły kwiatek. Ulica Panieńska AD 1957. Dziś nazywa się Wojska Polskiego, ale moim zdaniem miasto dawno już powinno do tradycyjnej nazwy powrócić. Nie mam nic przeciw Wojsku Polskiemu, jednak Panieńska sięga bardzo daleko do istniejącego w tej okolicy średniowiecznego klasztoru. Ulica była Panieńską, gdy Wojska Polskiego jeszcze nie było...

Benedykt Jankowski spaceruje sobie przed wielu laty ulicą Podgórną, na wysokości jej skrzyżowania z Ogrodową.
Jak tu się, cholera, skutecznie przymierzyć do powtórki ze zdjęcia, jeśli wokół powyrastały bloki, drzewa, a ulicą ciągle jadą samochody? Dom po lewej, jak widać się zachował, za zasłoną zieleni kryje się również widoczna na archiwalnej fotografii chałupka z „pruskiego muru”. Płoty wszędzie są dziś jednak zupełnie inne.
Fortuna odkrywcom sprzyja. Włócząc się po Mokrem w poszukiwaniu nowych wersji starych widoków, na ścianie domu z rogu Wiązowej i Podgórnej znalazłem ślady dawnego napisu. Jak to się stało, że chodząc tędy tyle razy wcześniej go nie zauważyłem? Wiem, gapa jestem, jednak wytłumaczenie ze szczęściem poszukiwaczy odpowiada mi znacznie bardziej;).
Wiązowa 16, gdzie we wczesnych latach 40. mieszkała rodzina pani Aleksandry Bobeckiej, właścicielki większości prezentowanych tu fotografii. Zdjęcie trochę rozmazane, ale piękna latarnia stojąca przed budynkiem, wygląda okazale.
Dziś kamienica nie jest już taka efektowna. O stojącej przed nią latarni w ogóle nie ma sensu wspominać.
Podczas okupacji, brukowana wtedy ulica Wiązowa stała się poligonem doświadczalnym dla konstruktorów, którzy zbudowali podwórkowy wóz bojowy. Jednym z nich był tato naszej fotograficznej dobrodziejki. Proszę spojrzeć na obuwie pionierów toruńskiej myśli technicznej, czy też może raczej... jego brak.
Domek, który użyczył swoich wdzięków jako tło prezentacji młodych konstruktorów, nieco zarósł.
Dom przy ulicy Wiązowej, który znajduje się tuż obok placu manewrowego zbudowanego podczas okupacji pojazdu. Jego czarno-białą wersję wykonał na początku lat 90. pan Andrzej Kamiński. Ja ją wrzuciłem do gazety, co jakiś oburzony czytelnik skomentował, że to przecież fotografia współczesna. Poniekąd się zgadzam, na zdjęcia sprzed dwóch dekad również spogląda mi się jakoś dziwnie. Z drugiej jednak strony, mimo upływu lat, nic się tu nie zmieniło. No, prawie, bo pewnie nikt dziś w mieście nie znajdzie uwiecznionych na archiwalnej fotografii stojących przed domem śmietników.

Przedszkole przy ulicy Grudziądzkiej, vis-a-vis wylotu dzisiejszej ulicy Sczanieckiego.
Mam wrażenie, że dawniej świat był bardziej widoczny. Dziś, jeśli nie zasłaniają go drzewa, to zakrywają parasole.