Trzy punkty

Znowu wylądowałem na ulicy. Tym razem na Oranienburger Straße. Ciekawe miejsce, co najmniej z trzech powodów.

Pierwszym jest, a w zasadzie był, dawny dom towarowy z kinem, a później najsłynniejszy w mieście squat. Zdjęcie fatalne, ale gmach jest wielki, miejsca na ulicy mało, a do tego jeszcze słońce waliło po oczach. Na znaku napisane jest jednak punkt pierwszy - no, powiedzmy - zatem od niego zaczynam.

Po usuniętych siłą artystach zostało tu sporo pamiątek.

Niektóre z nich... Fuj!

A pani, na co się tak zapatrzyła?

Na budynek poczty?

Nie dziwię się, również trudno mi było oczy od niego odkleić.

Strasznie się jednak rozczarowałem. Wcześniej myślałem sobie, że nasze problemy z koleją czy pocztą, znikną, kiedy PKP i Pocztę Polską wykupią Niemcy. Smutne to, ale niestety – prawdziwe, w przypadku poczty coś takiego było zresztą zdaje się brane pod uwagę. Tak sobie myślałem, a tymczasem, co w Berlinie zastałem? Pyszny wielki gmach przy Oranienburger Straße jest opuszczony i zamknięty na głucho.

Nawet drzewka zaczęły już na nim rosnąć. Zupełnie jak u nas.

Nieco dalej jest zupełnie inaczej, jednak dla Nowej Synagogi w Berlinie dobre czasy zaczęły się stosunkowo niedawno. Budynek świątyni, która w chwili swojego powstania w połowie XIX wieku była największą w Niemczech, po ranach Nocy Kryształowej doszedł do siebie dopiero na początku lat 90. ubiegłego wieku.

 Wtedy właśnie została zrekonstruowana jej kopuła.

Gdzieś kiedyś przeczytałem, że dziś najlepiej jest być Żydem w Niemczech. To najwyraźniej prawda, bo niezawodna niemiecka maszyna pamięci nie pozwala na to, aby prześladowanym przed laty starszym braciom w wierze spadł włos z głowy. Przed każdym budynkiem oraz instytucją z Żydami związaną, wartę pełni obecnie policja. Tu też, i w kilku innych obiektach jakie zwiedzałem, również.

O czasach hitlerowskiego mroku trudno tu jednak zapomnieć. Synagoga, jak zresztą wiele innych obiektów w okolicy, nadal nosi ślady po kulach.