Wiatrak odrodzony

O wiatraku z Bierzgłowa już pisałem. Obfotografowałem go też od młyniska niemal po krańce skrzydeł. Pokłoniłem się wtedy również miejscowemu proboszczowi, który spowodował, że należący do rodziny Walterów koźlak z 1867 roku, jeden z ostatnich skrzydlatych strażników tej ziemi, dostał drugie życie. Pojawiłem się więc na uroczystości jego oficjalnego otwarcia. Zdjęć jednak zrobiłem bardzo niewiele. Drobiazgową sesję fotograficzną miałem już przecież za sobą, a poza tym, stoły wokół wiatraka uginały się pod ciężarem ustawionych na talerzach piramid chleba ze smalcem przygotowanego przez panie z kół gospodyń wiejskich. Trafiłem na jeden taki, gdzie chleb i smalec był swojej roboty. Przez to, co na nim leżało, można się było dostać do raju. Tak się jednak objadłem, że stałem się chyba zbyt ciężki, by szybować w okolicach bramy świętego Piotra. Wyżerka się przydała, bo do Torunia wracałem rowerem drogą mocno ciekawą i bardzo okrężną.
Drewniany skarb z przeszłości, dzięki proboszczowi i całej wsi, został odrodzony. Tuż obok jednak, całkiem fajną starą chałupkę, zżerają właśnie zęby czasu.

Patronem wiatraka został Jan Paweł II. Jego figurka pojawiła się nawet w kapliczce, która pierwotnie miała mieścić świętego Józefa (cieślę, patronem młynarzy jest święty Marcin). Jakiś twórca ludowy bardzo się pewnie postarał, więc w gazecie jego dzieła nie oceniłem. Sztuka jest to jednak bardzo naiwna... Tak bardzo naiwna, że aż zęby bolą!
Wszystkiemu, z wysokości gniazda, przyglądały się bociany. Czym byłby idealny obrazek polskiej wsi bez jakiegoś Wojtka zaczepionego o Ziemię jedną nogą? Bierzgłowskie boćki w pewnym momencie zaczęły klekotać. Tyle razy je słyszałem, jak dotąd jednak, klekotu nie udało mi się sfotografować. Cóż, trzeba być Shivą, by przez cały czas jednocześnie, w jednej ręce trzymać notes, w drugiej pióro, a w kolejnych aparat, kromkę chleba i wykałaczkę z ogórkiem kiszonym, bo te również były pyszne;)
Uwielbiam rzepak!
Jako malownicze tło, bądź źródło wiosennego zapachu! Pod każdym względem, im go więcej w krajobrazie, tym lepiej. No, może z małym wyjątkiem. Przed laty jakiś filozof z PGR-u wpadł na pomysł, by zaorać część moich pasłęckich wąwozów i obsadzić je rzepakiem. Najpierw było fajnie, później jednak przyszedł czas na żniwa, minął, a rzepak nadal władał polem. Później na nim zgnił i nie wyglądał już wtedy tak pięknie. O zapachu, przez delikatność, nie wspomnę.
Te zdjęcia robiłem z bierzgłowskiego cmentarza, który obsiadł okolice niezwykle urodziwego wczesnośredniowiecznego kościółka. Kiedyś już tu o nim pisałem, wrzuciłem zdjęcie z zewnątrz. Teraz myślałem, że wreszcie zobaczę środek, ale znów trafiłem na zamkniętą kratę. Cóż, do Bierzgłowa z pewnością jeszcze wrócę.


Całej wiatrakowej imprezie towarzyszyło odległe meczenie. Nikt jednak nie katował rogacizny, rogacizna miała koźlątko, które ciągle nawoływała. Fotografowałem z daleka, by ich nie przestraszyć.