Stocznia w Płocku i woda w Wiśle - wciąż jeszcze żywa woda

Pogoda za oknem jest generalnie do bani, sięgnąłem więc do swojego archiwum z bardziej słonecznych czasów, gdy na pokładzie holownika „Barycz” wdychałem zapachy Wisły, oraz silnikowych spalin. Patrzyłem też na świat z wody i świat na wodzie. Piękny świat! Więc choć płynąłem na statku, czułem się tam jak ryba (znak zodiaku się zgadza) w wodzie. Co? Ryby głosu nie mają? W takim razie będę wyjątkiem.
Cóż za budujący widok! Stocznia wiślana, w której nadal buduje się statki. I to jak! Przypłynęliśmy zabrać barkę, kolejna stała już na wodzie, a dwie następne – w stanie różnie zaawansowanym – tkwiły na pochylniach.
Ja jestem Hak, kapitan Hak...:-)
Płockie barki, a właściwie ich kadłuby, bo do holenderskich odbiorców płyną one w stanie surowym i dopiero na miejscu dostają maszyny i całą resztę, prowadzą dwa statki. Najpierw płynęliśmy my, czyli holownik, który jest sterem całego zespołu, za nim zaś podąża skład złożony z barki spiętej na sztywno z pchaczem, czyli jej silnikiem. Przez całą podróż na Zatokę Pucką, gdzie barkę przejmują holowniki morskie, jego kapitan widzi przed sobą tylko ścianę stali, jego oczami jest więc pilot siedzący na barce. Ten człowiek nie ma lekkiego życia, bo całą rzeczną podróż spędza sam siedząc na krzesełku (jego stanowisko, czy raczej siedzowisko) widać na zdjęciach ze śluzowania. W połowie maja mieliśmy piękną pogodę, ale barki pływają również wiosną i późną jesienią. Wtedy dla pilota stawia się coś na kształt sławojki, by go deszcz specjalnie nie zalewał. Na zdjęciu bardziej poniżej jest pan Antoni, który był naszym pilotem, wyżej poniżej widać natomiast rufę „Żubra” – pchacza, który zbyt często się na zdjęciach nie pojawia, bo był zasłonięty przez barkę.

Holownik „Barycz” powstał w latach 70., jednak sterówkę miał mocno unowocześnioną.
Wziąłem ze sobą śpiwór, bo myślałem, że będę musiał spać gdzieś na beczce z paliwem, a tymczasem statek okazał się krainą wygód. Trzy kajuty, łazienka i kuchnia... Załoga w stanie normalnym składała się z trzech osób: kapitana, bosmana-nawigatora i bosmana, która maszynowni. Na pokładzie spokojnie jednak mógł podróżować zespół dwa razy większy. Nasz nawigator rządził również w kuchni – nad smażonymi rybami rozpływam się poniżej, poza tym miał kajutę obwieszoną schnącymi kiełbasami. Nie dziwię się kotom, że od takich zapachów zaczynają wariować...

Z kotwicą i tym sznurowym odbijakiem bardzo szybko się zaprzyjaźniłem. Nie miałbym nic przeciw temu, by je zabrać z pokładu;)
Dość gadania, zakładamy hol!
Wypływamy...